ایشان می فرمایند:

 بعضی ها انتظار فرج را به این می دانند که در مسجد و حسینیه و منزل بنشینند و دعا کنند و فرج امام زمان(عج) را از خدا بخواهند. اینها مردم صالحی هستند که چنین اعتقادی دارند. این ها به تکالیف شرعی خودشان عمل می کردند و نهی از منکر و امر به معروف هم می کردند. لکن دیگر غیر از این کاری ازشان نمی آمد و فکر این مهم که یک کاری بکنند، نبودند.

 دسته دوم می گفتند انتظار فرج این است که ما کار نداشته باشیم به اینکه در جهان و ملت ها چه می گذرد. ما فقط به تکلیف خودمان عمل می کنیم و برای جلوگیری از امور هم خود حضرت تشریف می آورند و درست می کنند. تکلیف ما این است که دعا کنیم ایشان بیایند و کاری به آنچه در دنیا و یا در مملکت ما می گذرد نداشته باشیم. این دسته هم مردمی صالح بودند.مسأله این است که اگر ما قدرت داشته باشیم باید برویم تمام ظلم و جور ها را برداریم. تکلیف شرعی ما است، منتها ما نمی توانیم. اصل این است که حضرت بعد از ظهور عالم را از عدالت پرمی کنند، ولی شما دست از تکلیف خود بر ندارید.

 دسته ای نیز بر این عقیده بودند که باید عالم پر از معصیت شود و حتی به گناهان دامن زد تا جایی که جهان پر از ظلم و جور شود و حضرت(عج) تشریف بیاورند و این دسته منحرفانی بودند که برای مقاصدی به این دامن می زدند. 

 بعضی می گفتند در روایات آمده هر حکومتی اگر در زمان غیبت محقق شود، حکومت باطل است و هر علمی قبل از ظهور حضرت بلند شود، علم باطل است.

 اگر قائل به چنین قولی باشیم که می گوید حکومت لازم نیست؛ معنایش این است که هرج و مرج است. همه یکدیگر را بکشند و به یکدیگر ظلم کنند تا حضرت بیایند. در صورتی که این عمل بر خلاف ضرورت اسلام و نصّ آیات الهی است.

 « در حقیقت وظیفه ما: فراهم کردن اسباب است و آن این است که کار را نزدیک کنیم و عالم را برای آمدن حضرت(عج) مهیا کنیم.»